Υποτροφία: "Κ. Κουβίδης"
| Δε | Τρ | Τε | Πε | Πα | Σα | Κυ |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 2 | 3 | ||||
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
Για τον Κώστα
Ποιήματα, ζωγραφικοί πίνακες και κείμενα, αφιερωμένα στον Κώστα.
Ποιήματα αφιερωμένα στον Κώστα.
Άμοιρη Μοίρα, (Suerte Maldita), Joel Soto
Ο Κουβανός μουσικός και ποιητής Joel Soto έγραψε αυτό το ποίημα για τον Κώστα την νύχτα του ατυχήματος. Το ποίημα γράφτηκε στα ισπανικά - δες στην αγγλική σελίδα- και μεταφράστηκε με την συνεργασία του.
ΑΜΟΙΡΗ ΜΟΙΡΑ (στον Κώστα Κουβίδη)
Ζωή!
Γιατί με πέθανες πριν καν να με ρωτήσεις!
Ποια είσαι εσύ που την αναπνοή μου θέλησες να στερήσεις
με τρόπο τόσο αυταρχικό, σαν κάποιος που τις ώρες του σκοτώνει
λες κι άξιζα να γίνω ξαφνικά εγώ…τίποτα, σκόνη.
Κάποτε πάσχιζα το μέλλον να αλλάξω
με οδηγό το παρελθόν, που το ξεχνάνε όλοι
να διασώσω προσπαθούσα τη γενιά μου
που εκφυλίζεται σαν έμβρυο μες στη
φορμόλη.
Αγάπησα τους νέγρικους ρυθμούς,
βαθιά στα κύτταρα ένα γκόσπελ πήρα
μα ήσουν τόσο απότομη, τόσο άχαρη, Ζωή
που ούτε καν αυτοί, οι άγγελοι οι νέγροι
μπόρεσαν να φρενάρουνε τη λύσσα, την ορμή
που σαν φτυσιά απόψε εκτόξευσες
πάνω στην άμοιρή μου μοίρα.
Ζοέλ Σότο (26-04-07)
Ασε τον νιό να προσπεράσει, Στ. Βασίλαρος
Ο γιατρός και ποιητής Σταμάτης Βασσίλαρος, έγραψε αυτό το ποίημα για τον Κώστα.
Άσε τον νιο να προσπεράσει,
μιας και βιαστικός θάρρεψε
πως έδωσε όλους τους δυνατούς ρυθμούς ζωής.
Εμείς, μαρμαρωμένοι άφωνοι κομπάρσοι,
με δάκρυα βουβά ή ξεφωνητό πόνου,
δεν αφήνομε τ’ ατσαλένια δεσμά,
μη φύγει η ύλη
ζυμωμένη με μουσική και κλάμα,
για ανακύκλωση.
Τυχερός όποιος την ώρα μηδέν
αφήνει πίσω άυλα χνάρια,
τραγούδι παρηγοριάς για εμάς,
που ξαφνιασμένοι από την δύναμη του τίποτα,
σέρνουμε τον χορό του παραλόγου.
Σταμάτης Βασίλαρος
28/4/2007
Kostas Kouvidis, by GM Foster
Ο Αμερικανός ποιητής Greg M Foster έγραψε αυτό το ποίημα για τον Κώστα. Το ποίημα παρουσιάστηκε στο Half Note Jazz Club, στην Αθήνα (10 Ιανουαρίου 2008) από τον Greg Foster, με το Bobby Watson Sextet.
KOSTAS KOUVIDIS
I did not know him
We traded no nods nor words
But glimpses and grunts
his punctuation was all stops
split pauses dashes
semi colons ellipses elisions
apostrophes parenthadids
demi klooks interrapops
exclamations brief and few
his brushwork was precise
wiped switches snaffles and snuffs
taut as a whisper in a thicket
light as a cats moustache
glancing tricks in brass
hisses glints
top-tocks settin’ the pace
drive that ride
highlights on the shimmering surface
of music
rolls and shuffles
rimsnaps and drumthumps
deep in the pocketa-pock
on the long slide
hip volumes of space
for bass to build his columns in
piano his arched aquaduct
open sluice for tenor to float through
pushing good air
into this smoky moke
his accidental absence
dyes the silence
another color
-0-
C 2007 by gm foster
Σιωπή τρυπά τα τύμπανα, Α. Αλεξανδρίδης
Ο ψυχαναλυτής και ποιητής Αθανάσιος Αλεξανδρίδης, νονός του Κώστα, έγραψε αυτό το ποίημα για εκείνον.
clouds-waterlilies-monet
Σιωπή τρυπά τα τύμπανα
μνήμη Κωνσταντή Κουβίδη
Με κρόταλλα τον έκοβες τον χρόνο στο ρυθμό.
Στο μέτρημα των χτύπων σου, τρομαχτικός!
Χτυπήματα οργιαστικά. Απελευθερωτικά,
ειρωνικά, ερωτικά, μα πάνω απ’ όλα: αγαθά!
Η αισθητική της δύναμης. Χαρά: ‘‘Πάτα γερά!’’
Και ξαφνικά, χωρίς ‘‘ανκόρ’’, σιωπή.
Κι εμείς, συγκλονισμένα τύμπανα
Σε εμπεριέχουμε, Σε συνηxούμε…
Hay, Mr Tambourin baby-face man
Just play a song for me, I’m not sleeping
Anymore…
Αθανάσιος Αλεξανδρίδης, ο νονός του, 21/11/07
Σκληρός Πυρήνας, Mc Yinka
O Manolis Afolanio - Mc Yinka, που γεννήθηκε και ζει στην Ελλάδα, από Νιγηριανούς γονείς, έγραψε αυτό το ποίημα για τον Κώστα Κουβίδη. Υπήρξαν και οι δύο μέλη του σχήματος Beatdrop (2004 - 2006). Ο Mc Yinka με τον Χρήστο Θεοφιλόπουλο έγραψαν τη μουσική στα beats του Κώστα και το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ ΑΛΑΝΑ, που κυκλοφόρησε το 2009. (ακούστε το τραγούδι εδώ)
ΣΚΛΗΡΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ
…the beat goes on
and the beat goes on....Kubo
Είναι ακόμα εδώ τ αστέρι σου και ξεχωρίζει.
Όπως και τότε, που έπαιζες ρυθμούς από τους χτύπους της καρδιάς.
Περήφανος τυπάς που αστράφτει και πάντα θα σου λέει
είσαι αυτό που κάνεις
ανήσυχο πνεύμα που αναζητά χνώτα ταιριαστά επικοινωνίας
σαν παιδί να παίζεις στ ανοιχτά της μουσικής
στο συναίσθημα και την τσίτα πάντα θα είσαι επιρρεπής
στους δρόμους της ψυχής
σε γειτονιές τσαλακωμένες
η σκέψη σου να σε τρώει γιατί διάλεξες δρόμο στενό και μακρύ
μα έβαλες κάτω το κεφάλι και δούλεψες για την εξέλιξη
το πρόσωπο σου λάμπει
η αγνή σου μουσική βγάζει
την ντομπροσύνη που ο καθένας μας θαυμάζει,
ένας αλήτης ρυθμός που χορεύει τα όνειρα μας
είσαι ένας σκληρός πυρήνας.
Πίνακες ζωγραφικής αφιερωμένοι στον Κώστα.
Κείμενα αφιερωμένα στον Κώστα.
Μνημη Κ. Κουβίδη, Χ. Τσοκανή
Διαβάστηκε στην βραδιά 'Θυμόμαστε τον Κώστα Κουβίδη' που οργάνωσε το ΠΑΡΑΦΩΝΟ στις 20/4/2008. Η Χαρίκλεια Τσοκανή είναι μουσικολόγος και καθηγήτρια στο Πάντειο.
Μνήμη Κ. Κουβίδη
Τον Κωνσταντή τον γνώρισα από τον φίλο μου τον Δήμο την περίοδο που ετοίμαζα τη μελέτη μου για τον μύθο της Μέδουσας και τη μυθική καταγωγή της μουσικής. Συνάντησα ένα νέο πρόσχαρο και ταυτόχρονα σοβαρό, μ’ εκείνη τη δροσερή σοβαρότητα που δίνει στα πρόσωπα ορισμένων νέων ο ζήλος τους, η αφοσίωσή τους σε κάτι που όλο το πλησιάζουν και όλο τους ξεπερνά. Στον Κωνσταντή αυτό το κάτι ήταν η μουσική. Συναντηθήκαμε λοιπόν σ’ έναν κοινό τόπο, τη μουσική, εγώ από τη μεριά της μελέτης εκείνος από τη μεριά της καλλιτεχνίας. Σ’ αυτόν τον κοινό τόπο ηχούσαν δυο πράγματα: το πνευστό, ο αυλός του οποίου προσπαθούσα να ανιχνεύσω το ποιόν και τη σημασία του και από την άλλη τα κρουστά του Κωνσταντή. Από την πρώτη στιγμή ταυτίστηκαν μέσα μου ο ρυθμός και τα χτυπήματα των τυμπάνων και των δίσκων με τον παλμό της νεότητας του Κωνσταντή. Καθώς τον έβλεπα μερικές φορές σκυμμένο μπροστά από τα τύμπανα ή περιστρεφόμενο γύρω τους μου φαινόταν ότι παραδινόταν σ’ ένα ρεύμα που δεν μπορούσε παρά να είναι το ίδιο το ρεύμα μιας ζωής που χαίρεται να αυτοσχεδιάζει, να επιταχύνεται και να επιβραδύνεται, να κοπιάζει, αλλά και να πανηγυρίζει επειδή ο κόπος αυτός δεν χαραμίζεται. Πραγματικά, μ’ αυτό το παιδί είχα την εντύπωση ότι τίποτα δεν γίνεται άσκοπα, δεν το κάνει εκείνος άσκοπα.
Συμβαίνει συχνά όταν ακούω νέους μουσικούς, ιδιαίτερα ντράμερς, να προσέχω μια τάση τους, ανεξέλεγκτη σχεδόν, να επιβεβαιώσουν στον ίδιο τους τον εαυτό μια ικανότητα, μια δεξιοτεχνία. Μοιάζει σαν μια απόκλιση του ήχου, ένα λοξοδρόμημα που δεν κατορθώνει να επιστρέψει στον κύριο άξονα. Αυτό το « ξεχείλωμα», ας το πω έτσι, δεν το είχα παρατηρήσει όσες φορές άκουσα τον Κωνσταντή. Κ’ αυτό μου μετέφερε από τη μεριά του μια ηρεμία και μια γλυκύτητα και πάνω απ’ όλα την αίσθηση ότι όσα κάνει, ξέρει – και πόσο νωρίς το ήξερε αυτό ! – ότι είναι τα εντελώς απαραίτητα. Στις συζητήσεις μας επίσης ήταν απόλυτα διαλογικός, συνδεόταν δηλαδή ακριβώς με το αντικείμενο της κουβέντας μας και δεν έβρισκε προσχήματα για να μιλήσει γύρω από άλλα ζητήματα.
Χρειαζόμουν αυτή τη στάση, χρειάζομαι πάντα να βλέπω και ν’ ακούω τον εξελισσόμενο ήχο της ωριμότητας μέσα σ’ έναν άνθρωπο που δεν έχει ακόμα ωριμάσει εντελώς από βιολογική σκοπιά. Ο Κωνσταντής ήταν η ενσάρκωση της στάσης αυτής. Γι αυτό και θα κρατήσω μέσα μου ζωντανή τη μνήμη αυτού του νεαρού με το διονυσιακό παίξιμο και το απολλώνιο βλέμμα. Και πιστεύω ότι οι ήχοι που μας προσέφερε καθώς και τα χαμόγελά του στο τέλος με το χειροκρότημα δεν θα σβήσουν ποτέ.
Χαρίκλεια Τσοκανή
Βίντεο αφιερωμένα στον Κώστα.